In het najaar van 2010 heb ik na lang twijfelen mijn ruin te koop gezet en ben ik op zoek gegaan naar een nieuw paard. Dit keer zou ik écht met een merrie thuiskomen, iets wat de vorige keer op een of andere manier was mislukt. Ik heb een aantal paarden bekeken en viel bij een verkoopshow als een blok voor een stoere vos met een smal blesje en een enorme bos haar. Manen aan beide kanten van zijn hals en een voorpluk tot aan zijn neusgaten. Zijn, ja. Een ruin. Ik was helemaal verliefd, maar na veel nadenken en nog een keer met hem wandelen heb ik besloten om het niet te doen. Hij was jonger dan ik wilde en nogal aanwezig. Dat zou zeker niet matchen met Jonas, waar het nieuwe paard bij in de wei zou komen. Uiteindelijk ging de keuze tussen twee 6-jarige merries: een zwarte en een witte. De zwarte was eczeem-vrij, ingereden bij een professionele trainingsstal voor IJslanders en had vier goed gescheiden gangen, keurig verkeersmak en kon ook in haar eentje buiten gereden worden. De witte kwam uit IJsland, had een superleuke afstamming (en al eens een veulen gehad), had zomereczeem en had behalve in groepen in het bos rijden niet zoveel gedaan of geleerd. Tölten kon ze ook nog niet. Makkelijke keuze toch?

Na beide een keer in de bak en in het bos te hebben gereden, waarbij de zwarte heel braaf was en de witte vooral heel eigenwijs – en na lang wikken en wegen – heb ik voor de meest onlogische optie gekozen: de witte.

Ons kennismakingsritje was buiten, samen met de verkoopster op haar andere IJslander. Ik ben niet zo’n held als het om onbekende paarden gaat, maar ik heb heerlijk gereden. Dat ik er bijna afviel omdat madame ‘schrok’ van een paardenetende kliko was de enige hapering in de anderhalf uur durende rit. daarna ging het ineens enorm sneeuwen en kon ik niet nog een keer gaan rijden. Wandelen kon wel, dus dat hebben we ook gedaan. Een paar weken later was de sneeuw even weg en ben ik een tweede ritje gaan maken. Dit keer op de wei (bak was bevroren). Dat was geen succes. Ze stond meer stil dan dat ze liep, maar dat vond ik wel een uitdaging. Er kwam zelfs nog een drafje uit.

Ze kwam glansrijk door de aankoopskeuring (yay!) en stond braaf op de trailer. Eenmaal in de wei keek ze een keer om zich heen, negeerde Jonas, die enorm zijn best stond te doen om haar te imponeren, en stak meteen haar neus in de voerbak.

De eerste maand had ik haar op proef. Ik rij veel alleen buiten en dat had Schimmetje nog nooit gedaan. Ik wilde zeker weten dat ze dat kon voordat ik haar definitief zou houden. Gelukkig vond haar ex-baas dat prima. Maar er lag sneeuw. Veel sneeuw, dus buitenrijden zat er niet in. Bovendien had ik nog geen zadel. We zijn andere dingen gaan doen. Wandelen, longeren en 1x per week zat ik er een kwartiertje op in onze mini-binnenbak, om te voelen hoe ze onder het zadel was. Bij het wandelen was het geen probleem om zonder andere paarden weg te zijn, dus ze mocht blijven.

Met Jonas kon ze het prima vinden en ze voelde zich al snel op haar gemak. Ze bleef ook rustig alleen in de wei als ik met hem ging rijden.

Omdat ik nog geen zadel had en Sæunn een beetje scheef was, zijn we de eerste drie maanden vooral bezig geweest met longeerwerk.

en liep ze mee als handpaard.

En maakten we puppies paardmak

Ook kwam de osteopaat op bezoek voor een behandeling en deden we een langeteugelles bij Piet Bakker.

In maart kocht ik een zadel en kwam haar oude eigenaresse op bezoek voor het eerste echte buitenritje. Ze vond het geweldig! Daarna was het hek van de dam. We gingen overal naartoe, vaak  samen met een vriendinnetje op Jonas of met een stalgenootje. Onze eerste ritjes alleen waren voor de zekerheid met een fietser erbij, maar na twee keer had ik die niet meer nodig en trokken we er 3x per week op uit.

Werken in de bak was nog steeds geen groot succes. Na een kwartier vond ze het niet meer leuk en begon ze met staken. Met obstakels in de bak en daar om- of overheen sturen werd het rijden veel leuker. Zo zijn we spelenderwijs verder gegaan met het aanleren van stelling, het installeren van een goed stuur en de galophulp. Ik reed om de week een keertje in de bak, verder oefenden we buiten en longeerde ik haar regelmatig met de dubbele longe.

Stalgenootjes Wendy en Marjolein organiseerden in juni een TREC-oefendag op stal, waar we aan mee deden. Sommige dingen hebben we eerst aan de hand geoefend, maar daarna konden we alles rijden. Het enige dat niet lukte was het hek open en dicht doen, daarvoor hadden we nog niet genoeg stuur.

In de zomer kocht ik een huis en ging het regenen. Veel regenen. Hoewel ik 3x in de week bleef rijden, kwam er van echt werken niet veel terecht. Gelukkig was mijn trouwe bijrijder ook weer van de partij. Zij reed al op Kveld, de ruin die ik verkocht had, en wilde graag terug komen toen ik Schimmie kocht. Zo kreeg ze toch voldoende beweging. En natuurlijk stond ze lekker in de wei met Jonas.

In september begon ik met de opleiding tot Centered Riding instructeur en leerde ik opnieuw rijden. Als combinatie gingen we met sprongen vooruit. Sturen ging subtieler, nageven ging beter, het staken werd minder en het aanspringen ging makkelijker! Ik had intussen ook een nieuw zadel gekocht omdat ze door de hoeveelheid spieren die we hadden gekweekt haar andere zadel niet meer paste.

In oktober volgden we een weekendcursus van een trainer uit IJsland, waar ik met Kveld ook al twee keer was geweest. Daar hebben we vooral gewerkt aan de zijgangen. Dat kon ze onder het zadel nog niet, maar aan de hand hadden we dat al wel een geoefend. Ik vond het enorm spannend om een weekend met haar weg te gaan, maar ze ging keurig de trailer op, stond braaf het hele weekend in haar paddockje naast de andere IJslanders en gedroeg zich tijdens het rijden ook netjes. Ik was enorm trots!

Na de cursus zijn we hard verder gaan oefenen en gaat ze steeds netter opzij als ik dat vraag. Inmiddels gaat het nageven in draf ook leuk. Deze foto is van eind oktober, intussen zijn we alweer een stapje verder.

En nu… Nu is het winter en is het koud. We rijden lekker verder, maar op een wat lager pitje. We gaan nog steeds een paar keer per week, maar dan wat korter en minder intensief. Als het echt heel erg regent doen we iets in de binnenbak. Lekker even losgooien met Jonas of wat langeteugelwerk.

We zijn een jaar verder en wat is ze leuk aan het worden! Ze is altijd blij, komt in de wei meteen naar je toe en wil graag mee om iets te doen. Ze gaat alleen het bos in alsof ze nooit anders heeft gedaan en dingen waar ze in het begin nog wel van schrok gaat ze zonder blikken of blozen langs. Dressuurmatig gaat het steeds beter en we zijn echt maatjes aan het worden. Ik ben enorm blij met hoe ze vooruit is gegaan het laatste jaar! We zijn er nog lang niet, maar we komen er wel. Hopelijk kan ik over een jaar updaten met töltfoto’s! En stiekem droom ik van een leuk veulentje, maar dat zal nog een paar jaar moeten wachten.