Vorige week zijn we met Finse vrienden naar hun vakantiehuisje in Lapland geweest. Om precies te zijn naar Ylläs, hét ski-gebied in Finland. We zaten vier dagen in het dorpje Äkäslompolo, zo’n 200km boven de poolcirkel. Da’s vast koud daar in Lapland, zou je denken, maar dat valt best mee! ‘s Nachts -20, overdag tussen -12 en -4. Klinkt koud, maar het was zonnig en omdat de lucht niet zo vochtig is als hier voelt het heel anders aan. Het is eerder lekker fris dan heel erg koud.

Omdat ik door een knieblessure helaas niet kan skiën heb ik op de dagen dat de anderen op de latten stonden vooral veel gewandeld en lekker op de bank zitten lezen. Ik zou wel gaan langlaufen, maar twee dagen voor we zouden gaan ben ik keihard onderuit gegaan met de fiets (op een heel klein glad stukje weg…) en precies op mijn slechte knie gevallen. Die was paars met zwart en deed pijn, dus ook langlaufen zat er niet in. Natuurlijk is er in Ylläs veel meer te doen, dus we zijn gaan paardrijden (uiteraard op IJslanders) en hebben een sneeuwscooter gehuurd. Verder vooral erg veel lol gehad en genoten van de omgeving! De foto’s spreken voor zich!

We zijn met de bus van Groningen naar Bremen gegaan, dat is een lijndienst die van Groningen CS naar het vliegveld in Bremen rijdt. De nachtbus sluit aan op de eerste vluchten in de ochtend, ideaal dus! Om 2.15 vertrokken we en het was de bedoeling om nog wat te slapen. Helaas ging dat plan niet door. Er zat een groep van 11 mannelijke studenten in de bus die flink wat alcohol achter de kiezen hadden. Ze waren erg luidruchtig en hadden instrumenten mee om muziek te maken. Met oordoppen in heb ik nog wat kunnen slapen, maar helaas niet veel. Ook in een vlielgtuig van RyanAir is slapen niet gemakkelijk. Gebrek aan been- en zitruimte, dus een slaaphouding kan je moeilijk aannemen. Maar het is gelukt! Daarna nog acht uur met de trein van Tampere naar Rovaniemi, dus ook daar lekker wat slaap kunnen inhalen en een film gekeken op de laptop. Finse treinen hebben stopcontacten, zodat je onderweg kan werken of je telefoon op kan laden. Kan de NS nog wat van leren! Ook van de restauratiewagon, rookhok én de speciale wagon voor kinderen trouwens.

De eerste nacht hebben we in Rovaniemi geslapen, de hoofdstad van Lapland waar ook de kerstman woont, bij vrienden van Lammert. Hij heeft in 2006 een half jaar in die stad gewoont. De volgende dag even in het centrum rondgelopen (zie foto van enorme sneeuwpop) en daarna met Matti, Katri en Matti’s broertje Antti naar Ylläs gereden. Het huisje was knus, maar van alle gemakken voorzien. Uiteraard inclusief sauna en openhaard! We hebben de volgende dag wat sightseeing gedaan en alle souvenirswinkeltjes bekeken (waar ze overal dezelfde meuk verkopen). ‘s Middags stond langlaufen (of cross country skiing zoals ze het daar noemen) op het programma en ben ik thuis gebleven. ‘s Avonds naar de sauna en lekker een stuk gewandeld in de hoop het noorderlicht te zien, maar helaas zonder succes.

Op maandag heb ik een paar uur gewandeld en foto’s gemaakt, terwijl de rest naar de piste ging om te skiën. Verder veel gelezen en een gedownloade serie over vampieren gekeken. Niets doen is ook weleens lekker, dat doe ik thuis eigenlijk nooit. Ook die avond weer naar buiten geweest, maar helaas weer geen noorderlicht. Dinsdag was het tijd voor actie! ‘s Morgens een paardrijtocht van twee uur door de sneeuw. Lammert stelde dat voor en ik zeg natuurlijk geen nee tegen zoiets! Het was een bijzondere ervaring. Bij de ritprijs inbegrepen waren een rij-overall, cap, sokken, schoenen en handschoenen, maar ik was natuurlijk eigenwijs en heb in mijn eigen kleren gereden. Het was maar -3 en erg zonnig, dus koud heb ik het niet gehad. De paarden liepen door een geul in de sneeuw, waar ze evengoed nog een stukje in wegzakten. Lammert’s paard lette niet altijd even goed op en struikelde een paar keer. Net toen ik zei ‘blijf je wel zitten?!’ viel zijn paard en lag Lammert ineens in de sneeuw. Oepsie! Gelukkig val je zacht in een meter poedersneeuw en moest hij vooral erg hard lachen. Op de foto’s zie je een mooie deuk waar hij heeft gelegen. Na een warme lunch – gewoonte in Finland – hebben we een sneeuwscooter gehuurd en zijn we weer het bos in gegaan. Het pad slingerde tussen de bomen door, steeds een beetje omhoog, en toen ik een kwartiertje later om keek, waren we ineens wel erg ver op de berg beland! Vlak naast ons waren de ski-liften en we zaten bijna bij de bomengrens. We hebben ook geleerd waarom je vooral op het pad moet blijven en niet ernaast. Het pad is hard, maar één stap er vanaf en je zakt tot je heupen weg in de sneeuw. En wij hier in Nederland moeilijk doen over 20 centimeter…

We wilden graag een rendiertocht maken en dat kon bij het Poro-restaurant in het dorp, volgens een bordje. Binnen bleek er een probleem. De poro’s waren helaas opgegeten door de husky’s die waren uitgebroken. En omdat het drie jaar duurt voordat rendieren mak genoeg zijn om toeristen op een slee te vervoeren, zat een tochtje er dit jaar niet in. Natuurlijk kon dat ook wel ergens anders, maar dat was voor ons helaas te ver weg. Ook een sledehondentocht was niet mogelijk, die werden precies aangeboden op de dagen dat wij er niet waren. ‘s Avonds wederom geen noorderlicht.

Woensdag was het vertrekdag. ‘s Morgens opgeruimd, ingepakt, nog wat gewandeld en gegeten en daarna op weg naar Tornio, waar we Hanne, Riku en baby Oliver opgezocht hebben. Riku kan erg lekker koken en we zijn natuurlijk blijven eten. Daarna nog eens drie uur rijden naar Raahe, waar Matti en Katri wonen. Van zes uur autorijden wordt je enorm gaar, ‘s avonds dus niets meer gedaan. De dag erna uitgeslapen, een beetje rondgehangen, gegeten en om half 10 in de auto gestapt naar het station in Vihanti om aan de lange terugreis te beginnen. De treinreis was nog wel even een puntje. Het had de hele dag gesneeuwd, waardoor de trein vertraging had. Op zich geen probleem, we hadden 20 minuten overstaptijd op Oulu, maar even later kwam het bericht dat de trein ineens een half uur vertraging had! En wij hadden een slaapcabine geboekt in de aansluitende trein, die we ook echt moesten halen om op tijd op het vliegveld te zijn! Volgens de conducteur zou die trein wel op ons wachten, opluchting alom dus. Die trein reed echter weg zodra wij in Oulu het station op kwamen rijden! Paniek!! Dat was niet de bedoeling!! Gelukkig ging er nog een trein die kant op, maar daar hadden we geen slaapcabine in. Onze conducteur was ook overgestapt en regelde dat we toch twee bedden kregen, het was niet onze schuld dat we de aansluiting hadden gemist.

We waren dus keurig op tijd in Tampere. Daar een uurtje gewacht voor onze bus naar het vliegveld vertrok. Helaas sloot de Public Express in Bremen dit keer niet aan op onze vlucht en hebben we nog drie uur op het vliegveld moeten wachten tot de bus ging. Met een broodje en een aflevering van de vampierserie (Being Human) was ook die tijd snel voorbij. Een lange reis, maar zeer de moeite waard! Veel wit, prachtig weer, geweldige natuur en prima gezelschap. Finland is en blijft bijzonder. Buschauffeurs die om 7u ‘s morgens naar heavy metal luisteren, wegen over bevroren rivieren, supermarkten met haast een kilometer aan snoepgoed en andere suikerhoudende voedingsmiddelen… We gaan zeker nog een keer terug om het noorderlicht te zien en een sledetocht te maken met rendieren of husky’s. Of misschien wel allebei!

Foto’s zijn te zien in de vorige post