14:40u, woensdagmiddag. Ik rij lekker met mijn merrie over het zandpad, als we ineens een enorme KRAK! horen. Met veel kabaal valt vlak naast ons in het bos een grote dode boom om. Sæunn draait zich razendsnel om en rent richting de Rijksstraatweg, waar we net vandaan komen. Ik blijf gelukkig zitten en heb haar snel weer onder controle. We draaien weer de goede kant op en ik rij naar de plek des onheils. Sæunn steekt haar oren vooruit, spert haar ogen zo ver mogelijk open en snuift hard om eventuele andere bomen die het dreigen te begeven in de wind te waarschuwen dat we eraan komen. Het helpt, ze blijven allemaal rechtop staan. Ik aai haar over haar hals, zeg ‘kom, we gaan’ en we maken ons ritje in de wind probleemloos af. Maar wel met knikkende knieën.